طبق معمول همیشه، رزنور خودش را از جمعی که به آنها موعظه می‌کند مجزا نمی‌داند. هرچند اکثر ترانه‌هایش دوم-شخص را نشانه می‌روند و متهم می‌کنند، اما هدف اصلی‌ِ آنتاگونیزم ترنت رزنور همیشه ترنت رزنور بوده است. در زیباترین و خشن‌ترین لحظاتش، موسیقی او راویِ میلی به بخشوده شدن است که توسط غریزه‌ی تخریب‌گرش مسدود می‌شود. در قطعه‌ی بی‌کلام و بی‌پروای «I’m Not From This World» معلوم نیست که او دنبال بیگانگیست یا فرار. اگر کاترزیس آلبوم‌های NIN از بیرون راندن پشت به پشت تمام شیاطین درونی حاصل می‌شد، اینبار، موسیقی شما را در بی‌قراری معلق نگه می‌دارد.
«بهشت و زمین» نمایشی دو پرده‌ایست از واقعیت‌های درونی و برونی. بستری برای تفکر فلسفی در باب دوگانگی ذهن و بدن. خود کامازی واشینگتن، که اغلب عبا یا کیمونو به تن می‌کند، این امر را روحانی‌تر توصیف می‌کند: «سمتِ «زمین» آلبوم بیانگر دید برونگرای من از جهانه؛ جهانی که من عضوی از آنم. سمت «بهشت» این آلبوم دید درونگرای من از جهانه؛ جهانی که عضوی از منه. انتخاب‌های من و آنچه به من فردیت می‌بخشه، جایی بین این دو نهفته است.»
به نظر می‌رسد در سال‌های آتی محکوم به تحمل کردن بمبارانی از بازسازی فیلم‌های قدیمی و قسمت‌های دوم و سوم فیلم‌های موفق در سینما باشیم. همانطور که تعدادی از آهنگسازان به سمت این پروژه‌های پر بودجه جذب می‌شوند تا آکومپانیمان‌های نه‌چندان به یاد ماندنی برای سکانس‌های اکشن کامپیوتری بسازند، گروهی از آهنگسازان در ۲۰۱۸ تصمیم گرفتند تا به مفهوم «بازسازی» از زوایای دیگری نگاه کنند. چه مثل جانی گرینوود و یوهان یوهانسون این بازسازی شخصی و دور شدن از تجربیات قبلی باشد ؛ چه نگاهی تازه به کاری قدیمی مثل جوابیه‌ی تام یورک به موسیقی گروه گابلین برای بازسازیِ فیلم «Suspiria» و چه روتوش تم «هالووین» برای سال ۲۰۱۸ توسط خود جان کارپنتر.
نویسنده: بهداد امینی | با موزیک به هیجان می‌آییم و آرام می‌گیریم، دمی می‌رقصیم یا اشک می‌ریزیم. اما بعضی‌وقت‌ها چیزی می‌شنوی که یکهو از جا می‌جهی، از خواب بیدار می‌شوی. مثل سیلی. یا صاعقه. این‌طور مواقع اگر کوه یخ هم باشی، تَرَک برمی‌داری.
